Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/58

 — Ha! — rzekł ściskając ją serdecznie, — owoż szczęśliwy dzień dla mnie, i powiadasz pan że przychodzisz żądać odemnie, czegóż?
 — Gościnności.
 — Mój dostojny panie, dom jest na rozkazy twoje.
 — Przepraszam, kochany panie Monnier, ale ja nie jestem jeden.
 — Ah! pan masz...
 — Syna.
 — No, kiedy jest miejsce dla jednego, jest i dla dwóch.
 — Ale że nas więcéj jest niż dwóch.
 — Ah! ah! Masz pan przyjaciela?
 Skinąłem głową.
 — Do licha! — rzekł pan Monnier, skrobiąc sobie ucho. — No! postaramy się znaleźć miejsce dla twojego przyjaciel.
 — Ale że...
 — Cóż jeszcze?
 — Mój przyjaciel... ma przyjaciela.
 — A więc jest was cztérech!
 — I lokaj.
 P. Monnier upadł w krzesło;
 — W takim razie, nie wiem co poradzić, rzekł.
 — No, zobaczmy, czy pan nie masz pokoju, gdzie by można postawić dwa łóżka?