Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/580

 Laporte ukłonił się.
 — A cóż przywiózł ten okręt? spytał Bej.
 — Uczonego francuza, odpowiedział Laporte.
 — Uczonego? powtórzył Bej.
 — Tak jest Wasza Wysokości.
 Bej zamyślił się nieco.
 — A po co on tu przybył?
 — Powiedziałem, że przywiózł uczonego.
 — A co ten uczony chce tu robić?
 — Chce obaczyć Tunis.
 — I dla tego najął okręt.
 — Nie, to król mój pan, pożyczył mu tego okrętu.
 — Król twój pan pożyczył mu swój okręt?
 — Tak jest Wasza Wysokości.
 — A to dla czego?
 — Ależ powiedziałem, dla tego aby zwiedził Tunis.
 Widoczną było rzeczą że bej nie wszystko dobrze pojmował. Król Francyi pożyczając okręt Talebowi, popełniał czynnie pojęty dla umysłu poczciwego muzułmana.
 — Ale, rzekł nakoniec, to musi być bardzo wielki uczony ten twój uczony.
 — Tak sądzę, z uśmiechem odpowiedział Laporte, uczony o sile dwiestu dwudziestu koni.
 — Skoro tak, pragnę go widzieć, Przyprowadź mi go.
 — A kiedy?
 — Jutro.
 — O któréj godzinie?
 — O południu.
 Laporte pożegnał beja i pędem przybiegł zwiastować nam tę wielką wiadomość. Nie można więc było zwiedzać zwalisk Kartaginy, ale trzeba było odwiedzić beja.