Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/587

ledwie na kęs chleba zarabiam; gdybym posiadał tego niewolnika, kazałbym mu pracować na mnie, atak pracą jego wyręczony, ponosiłbym mniéj trudu i byłbym bogatszym: czy więc mogę ująć na nowo tego niewolnika?
 — Nie, odpowiedział Bej, człowiek któremu pan jego raz przywrócił wolność, powinien zostać wolnym na zawsze.
 — Skoro tak, mówił ex żołnierz, dla czego ty który słowem tak dobrze przekonać umiesz, nie czynisz tego zarówno i przykładem.
 Bej zmarszczył brwi; ale domyślając się jakiegoś zastosowania właściwego wschodnim jezykom, zażądał aby mu je wyjaśniono. Żołnierz uczynił zadosyć temu żądaniu.
 — Uwalniam cię na zawsze od służby wojskowéj, odrzekł mu bej, chyba że chcesz wstąpić do niéj w stopniu kapitana.
 Żołnierz wstąpił i dzisiaj jeszcze nosi na szyi złoty księżyc jako oznakę swojego stopnia.
 Drugi z poddanych żali się znowu przed bejem na niesprawiedliwość jego ulubieńca, ale bej niesłucha go i skargę odrzuca. Natychmiast skarżący ucieka się do modlitwy.
 — Czego żądasz od proroka? pyta bej.
 — Aby ciebie tak osądził jak ty mnie, odpowiada skarżący.
 — Powtórz twą skargę, może nie zrozumiałem jéj dobrze.
 — Skarżący powtórzył, a bej wymierzył mu sprawiedliwość, chociaż obaj nieznali powiastki o Macedończyku który od Filipa śpiącego odwoływał się do Filipa czuwającego.
 Mieszkaniec równiny czatuje na przejeżdżającego beja i pada mu do nóg.
 — Co ci jest i czego żądasz? pyta bej.
 — Niestety! wielkie mię spotkało nieszczęście!