Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/588

 — Jakie?
 — Mam kawałek ziemi graniczący z posiadłością wielkiego pana.
 — Cóż stąd?
 — Oto, wczoraj uprawiałem własnemi wołami moję ziemię a niewolnik wielkiego pana uprawiał jego ziemię również jego wołami, w tém gdy wyprzęgłem z pługa moje woły, jeden z nich dostał tak wielkiego zawrotu głowy że wpadł na wołu mojego sąsiada i od razu zabił go.
 — Cóż daléj? spytał bej.
 — Daléj, odrzekł wieśniak, każdy uznał że gdy mój wół zabił wołu mojego sąsiada, przeto tenże sąsiad ma prawo zabrać mi jednego wołu.
 — Sąd bardzo sprawiedliwy; odpowiedział bej.
 — A zatem Wasza Wysokość zatwierdzasz go.
 — Tak jest.
 — Racz więc posłuchać mię jeszcze.
 — Jakto? rzekł bej niecierpliwie, bo się spieszył.
 — Omyliłem się, powiedział wieśniak.
 — Co?
 — Tak jest, widok dostojnej osoby Waszéj Wysokości, zmięszał mię; rzecz miała się przeciwnie, gdyż to wół sąsiada zabił mojego wołu.
 — Ah!
 — I kady zamiast oświadczyć że mi służy prawo zabrania wołu mojego sąsiada, oświadczył owszem iż nie otrzymam żadnego wynagrodzenia.
 — A to dla czego?
 — Ponieważ sąsiad mój, jako wielki pan, wyższym jest nad wszelkie prawo.
 — W mojem bejostwie, rzekł Sidi-Mohamed, nikt nie jest wyższym nad prawo.