Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/618

 Rzeczywiście trudno było odpowiedzieć.
 — Co ci się podoba, odpowiedziałem.
 — A czy będę miała pąsowe spodnie haftowane złotem jedwabne koszule, czapeczkę z sekinami i piękny haik z wielbłądzich włosów?
 — Będziesz miała to wszystko.
 Spojrzała na swoje towarzyszki.
 — Pojadę, rzekła.
 — Jakto! pojedziesz, chociaż nie znasz mię?
 — Alboż nie mówiłeś że jesteś lekarzem?
 — Tak jest.
 — Skoro więc Bóg obdarzył cię nauką, musiał także obdarzyć i dobrocią?
 — Czy ona na prawdę pojedzie? spytałem Laporte’a.
 — Na honor, nie powiem że nie!
 — A skończyłeś już twój rysunek, Giraud?
 — Skończyłem.
 — No, to chodźmy.
 Wyjąłem z kieszeni kilkadziesiąt małych złotych pieniążków cienkich jak papier i rzekłem:
 — Masz oto moje dziecię, kup sobie bransoletkę.
 Oczy jéj zabłysły radością. Wsypałem jéj pieniądze w dłoń, krzyknęła z radości, bo nie sądziła że mówię na seryo.
 Odszedłem wzdychając i myśląc:
 O! wiosno, młodości roku! o! młodości, wiosno życia!
 W kilka dni późniéj rzekłem z nagła do Giraud’a:
 — Zrób mi jéj portret z pamięci.
 Wziął ołówek i niepytając nawet o kim mówię, zrobił mi go natychmiast.