Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/94

 Ossuna czekał na nią w gabinecie z nieznajomym mężczyzną.
 — Droga margrabino — rzekł Ossuna, wychodząc na jéj spotkanie i prowadząc ją do stolika, na którym leżał worek z pieniędzmi i kupa klejnotów — racz mi powiedziéć jaką summę miałaś z sobą?
 — Cztéry tysiące realów.
 — Proszę przeliczyć — rzekł Ossuna podając jej worek — a raczéj ja sam przeliczę. Masz pani za nadto ładne ręce, żeby brudzić dotykając się do tak grubéj monety.
 Ossuna przeliczył pieniądze w worku: nie brakło ani jednego maravedis.
 — Teraz, droga margrabino — mówił daléj — przypatrz się klejnotom, czy wszystkie.
 Margrabina odbyła przegląd bransolet, łańcużków, zegarków, pierścionków, brosz, kollje, nie brakło ani szpilki złotéj.
 — Ale któż ci, książę, zwrócił te wszystkie rzeczy? zapytała margrabina.
 — Ten pan, odpowiedział Ossuna pokazując na nieznajomego mężczyznę.
 — A kto jest ten pan?
 — Ten pan jest naczelnikiem bandytów, którzy cię przytrzymali. Skarżyłem się przed nim. Powiedziałem że jesteś moja krewna, i wpadł w rozpacz że sama mu tego nie powiedziałaś, bo wtedy, zamiast