Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/95

przytrzymywać, owszem dalby ci eskortę, jeślibyś potrzebowała. Przeprasza cię więc najpokorniéj, droga margrabino.
 Bandyta ukłonił się.
 — Na każdy grzech odpuszczenie — mówił dalej Ossuna; — no, odpuść mu pani.
 — Oh! z całego serca — rzekła margrabina; — ale pod jednym warunkiem.
 — Jakim? zapytał książę.
 Bandyta utkwił w margrabinę niespokojne i bystre oko.
 — Takim, że — mówiła daléj margrabina, wybierając z pomiędzy klejnotów skromną obrączkę złotą, — że wyjąwszy tę obrączkę, którą zabieram, bo mam ją od matki, pań weźmie wszystko co tutaj przyniósł.
 Bandyta chciał opierać się.
 — Pod tym tylko warunkiem przebaczam, rzekła margrabina.
 — Mój kochany, rzekł książę, kuzynka moja bardzo uparta; słuchaj co każe, ja ci to radzę.
 Bandyta, nie odpowiedziawszy ani jednego słowa, zabrał pieniądze i klejnoty, ukłonił się i wyszedł.
 Kiedy margrabina powróciła do siebie, powiedziano że jakiś człowiek przychodził do pałacu, i zostawił paczkę do niéj adressowaną.
 Margrabina otworzyła paczkę: były tu klejnoty i pieniądze.