Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/10

ROZDZIAŁ II.

MISTRZ GAMAIN.

 Ślusarz podniósł kieliszek do wysokości oka i z upodobaniem przyglądał się napojowi.
 Potem, kosztując go z zadowoleniem:
 — I owszem — powiedział — są ślusarze w Paryżu. Są nawet mistrze. Czy wy należycie do naszego cechu?
 — Prawie. Płatnerzem jestem...
 — Macie tu jaką swoją robotę?
 — Zobaczcie tę strzelbę.
 Ślusarz wziął strzelbę z rąk nieznajomego, przyjrzał się jej bacznie, przeczytał nazwisko na lufie i na kolbie:
 — Leclerc? — rzekł. — Niepodobna, kolego! Leclerc ma najwyżej lat dwadzieścia osiem, a my obaj zbliżany się do pięćdziesiątki, niech to was nie obraża.
 — To prawda... odparł nieznajomy — ja też nie jestem Leclerc, ale nakształt tego... Jestem jego nauczycielem.
 — A! doskonale! — zawołał śmiejąc się ślusarz, to tak jak gdybym powiedział: „nie jestem królem, ale nakształt tego“. Jestem bowiem jego nauczycielem.
 — Oho! — odezwał się nieznajomy, miałżebym zaszczyt mówić z panem Gamainem?
 — W jego własnej osobie.
 — Do licha! odezwał się nieznajomy, nie wiedziałem, że mam do czynienia z człowiekiem tak znacznym. Niełatwa to rzecz, zapewne, być nauczycielem królewskim? Trzeba ciągle być w rękawiczkach...
 — Ależ nie!... Co do tego, była z nim prawdziwa rozkosz, bo to w gruncie, widzicie, bardzo poczciwy człowiek. Kiedy stanął w kuźni, fartuch zapasał, rękawy od