Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1001

 — A tam właśnie znajdziesz otwartość, o którą nikt Ludwika XVI nie posądza... odrzekł Dumouriez. Uważam króla za zacnego człowieka i dobrego patrjotę.
 Widząc, że pani Roland się uśmiechnęła... zapytał:
 — Czy się pani nie zgadza z mojem zdaniem?
 — Widziałeś pan króla?... spytała.
 — Tak jest.
 — A królowę?
 Teraz Dumouriez uśmiechnął się w miejsce odpowiedzi.
 Ułożono, iż nazajutrz, o 11-ej rano, udadzą się do Zgromadzenia, dla złożenia przysięgi, poczem zejdą się u dworu.
 Brissot i Dumouriez wyszli.
 — Co myślisz o przyszłym moim koledze?... zapytał Roland żony.
 Pani Roland uśmiechnęła się.
 — Są ludzie... powiedziała, których dosyć raz widzieć, ażeby ocenić. Jest to umysł bystry, charakter łatwy, spojrzenie fałszywe. Jest bardzo niby zadowolony z twego wejścia do ministerjum, nie zadziwiłabym się przecież wcale, gdyby cię w krótkim czasie urzędu pozbawił.
 — Zupełniem tego samego zdania... odparł Roland.
 I położyli się spać spokojnie, ani przeczuwając, że żelazna ręka przeznaczenia zapisała krwawemi głoskami ich nazwiska na kartach rewolucji.
 Nazajutrz nowe ministerjum złożyło przysięgę Zgromadzeniu prawodawczemu, poczem udało się do Tuileries