Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1014

 — Bo miałem do tego prawo, jako osoba prywatna i jako obywatel.
 — A więc jako obywatel i osoba prywatna podałeś pan ten projekt podburzający?
 — Tak.
 — Dlaczegóż do swego podpisu dołączyłeś tytuł: „minister wojny?“
 — Ponieważ chciałem dowieść Zgromadzeniu, że będę popierał jako minister to, czego żądałem jako obywatel.
 — Panie! podjął Dumouriez, to, co uczyniłeś dowodzi i złego obywatela i złego ministra.
 — Panie!... odparł Servan, zostaw proszę mnie samego sędzią mego sumienia: gdybym potrzebował sędziego w kwestji tak delikatnej, starałbym się, aby nie był nim Dumouriez.
 Dumouriez zbladł i postąpił ku panu Servan.
 Ten położył rękę na szpadzie; Dumouriez toż samo uczynił.
 W tej chwili wszedł król, nie wiedział jeszcze o wniosku Servana.
 Uciszono się.
 Nazajutrz, dekret żądający zebrania 20-stu tysięcy ochotników w Paryżu, rozbierano w Zgromadzeniu.
 Król był przerażony tą wiadomością, kazał wezwać pana Dumouriez.
 — Wiem że jesteś wiernym sługą, wiem jak broniłeś interesów monarchji przeciw temu nędznikowi Servan.
 — Dziękuję Waszej Królewskiej mości... odpowiedział Dumouriez, czy Wasza królewska mość wie, iż dekret został przyjętym?
 — Nie... powiedział król, lecz mniejsza o to, jestem zdecydowany położyć moje veto.
 Dumouriez potrząsł głową.
 — Nie jesteś mego zdania?... spytał król.
 — Najjaśniejszy Panie... odrzekł Dumouriez, nie mając sił, aby stawić opór przeciw nieufności większej części naro-