Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1015

du, wystawiony na wściekłość Jakobinów, i głęboką politykę partji republikańskiej, gdy zrobisz takie postanowienie ze swej strony, będzie ono otwartem wypowiedzeniem wojny.
 — A więc tak! niechaj będzie wojna, wydałem ją moim przyjaciołom, mogę ją wydać i nieprzyjaciołom moim.
 — Najjaśniejszy Panie, w pierwszej masz dziesięć szans wygranej, w drugiej dziesięć przegranej.
 — Czyż się nie domyślasz w jakim celu organizują te 20 tysięcy ludzi?
 — Niech mi Wasza królewska mość użyczy dziesięciu minut czasu, a dowiodę, że nietylko wiem to, czego pragnę, ale nawet to, co później nastąpi.
 — Mów pan, słucham.
 I oparty o fotel, z głową na dłoni Ludwik XVI-ty słuchał.
 — Najjaśniejszy Panie, ci, którzy wydali ten dekret, są zarówno nieprzyjaciółmi ojczyzny, jak i króla.
 — Więc sam to widzisz... przerwał król, sam to przyznajesz!
 — Powiem więcej, spełnienie tego dekretu sprowadzi wielkie nieszczęścia.
 — Mów dalej... rzekł król.
 — Minister wojny bardzo zawinił projektując zebranie 20-stu tysięcy w Paryżu, podczas gdy wojska nasze są słabe, granice ogołocone, kasy puste.
 — O!... zawołał król, winnym jest bardzo!
 — Nietylko winnym, lecz i nieprzezornym, co jeszcze gorzej! Nieprzezornością jest zbieranie w imię wygórowanego patrjotyzmu niekarnych tłumów, któremi pierwszy lepszy zuchwalec zawładnąć potrafi.
 — O! to Żyronda mówi przez Servana.
 — Tak!... odrzekł Dumouriez, ale nie Żyronda będzie z tego korzystać, Najjaśniejszy Panie.
 — Czy może Umiarkowani?
 — Ani pierwsi, ani drudzy, tylko Jakobini! Jakobini, którzy rozgałęziają się po całem królestwie i na 20 tysięcy