Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1017

ROZDZIAŁ XI.

KRÓLEWSKIE VETO.

 Dumouriez wszedł w tej chwili.
 — Najjaśniejszy panie, powiedział, na wniosek pana Vergniaud, dekret przeciwko duchowieństwu został przyjęty.
 — A więc to spisek!.. zawołał król powstając. Jak ten dekret był ułożony?
 — Oto jest, przyniósł go pan Durathon. Może Wasza królewska mość zrobi mi honor i wyrazi swoje zdanie, zanim się zbierze rada.
 — Dobrze, daj mi ten papier.
 I głosem drżącym ze wzruszenia, król przeczytał dekret, którego tekst przytoczyliśmy powyżej.
 — Nigdy nie uznam podobnego dekretu!... zawołał Ludwik XVI.
 Oświadczywszy to, zmiął papier w ręku i rzucił go daleko od siebie.
 — Daruj mi, Najjaśniejszy panie, że i tym razem będę przeciwnego zdania z Waszą królewską mością — odezwał się Dumouriez.
 — Panie, rzekł król, mogę się wahać w rzeczach polityki, ale w religijnych nigdy! W polityce rządzę się rozumem i mogę zbłądzić, religja jest rzeczą sumienia, a sumienie się nie myli.
 — Najjaśniejszy panie, przed rokiem zatwierdziłeś dekret dotyczący przysięgi duchownych...
 — Ah panie!... zawołał król, byłem do tego zmuszony.