Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1019

my wszystkich sześciu, a wybierze, jeżeli to jest podobnem, ludzi nie należących do żadnych stronnictw.
 — Nie, nie, rzekł król, chcę abyś pozostał pan, dobry Lacoste i Durathon także, ale uwolnijcie mnie od tych trzech buntowniczych śmiałków; gdyż cierpliwość moja już się wyczerpała.
 — Rzecz jest niebezpieczną, Najjaśniejszy panie.
 — A... pan cofasz się przed niebezpieczeństwem?... zapytała królowa.
 — Nie, Najjaśniejsza pani!... odparł Dumouriez, muszę tylko podać moje warunki.
 — Warunki?... wyrzekła wyniośle królowa.
 Dumouriez skłonił się uniżenie.
 — Mów pan!... rzekł król.
 — Najjaśniejszy panie!... zaczął Dumouriez, jestem wystawiony na pociski trzech stronnictw, które dzielą Paryż. Źyrondyści, Umiarkowani i Jakobini napadają mnie na wyścigi; zdepopularyzowany jestem zupełnie, a ponieważ tylko na mocy opinji publicznej można się utrzymać z wpływem u rządu, mogę przeto być Ci użytecznym, Najjaśniejszy panie, pod jednym warunkiem.
 — A ten jest?
 — Aby mówiono głośno, Najjaśniejszy panie, że pozostałem wraz z dwoma moimi kolegami jedynie tylko dlatego, aby uświęcić dwa wydane dekrety.
 — Ależ to niemożliwe!... zawołał król.
 — Niepodobne, niepodobne!... dodała królowa.
 — Więc odmawiacie Najjaśniejsi państwo?
 — Największy mój nieprzyjaciel nie podałby mi tak twardych warunków, jak to pan uczyniłeś.
 — Na słowo szlachcica, na mój honor żołnierza, mówię ci, Najjaśniejszy panie, iż uważam to za konieczne dla twego spokoju.
 Potem zwracając się do królowej, dodał...
 — Najjaśniejsza pani!... jeżeli jako nieustraszona córa Marji-Teresy nietylko gardzisz niebezpieczeństwem, lecz