Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1022

 — Jeżeli raz pobłądziłem, czego mocno żałuję, nie dowodzi to, abym miał błądzić po raz wtóry.
 — Najjaśniejszy panie! wtrąciła królowa.
 Król zwrócił się do Marji-Antoniny.
 — I ty także czujesz to pani?
 — Najjaśniejszy panie!... odrzekła królowa, muszę przyznać, że po wyjaśnieniach, jakie nam dał pan Dumouriez, jestem zupełnie jego zdania.
 — A więc kiedy tak... wyrzekł król, to się zgadzam, ale pod warunkiem, że mnie, kochany Dumouriez, jak najprędzej uwolnisz od tych trzech buntowników.
 — Wierz mi, Najjaśniejszy panie, że skorzystam z najpierwszej sposobności, aby ci zadość uczynić, i mam nadzieję, że długo czekać nie będziesz.
 Skłoniwszy się królowi, oraz królowej, wyszedł.
 Oboje odprowadzali oczyma nowego ministra wojny, dopóki nie zniknął za drzwiami.
 — Dałaś mi Najjaśniejsza pani znak, abym się zgodził, cóż mi masz jeszcze do powiedzenia?
 — Zgodzić się naprzód na dekret owych 20-tu tysięcy ludzi, pozwolić mu utworzyć obóz w Soissons, rozproszyć jego przyjaciół, a następnie... a no, następnie zobaczysz, co ci wypadnie zrobić z uchwałą duchownych.
 — Ależ on przypomni mi dane mu słowo!
 — Ale będzie skompromitowanym i będziesz go miał w ręku.
 — To on, przeciwnie, to on będzie mnie miał w ręku, mając moje słowo.
 — Eh! rzekła królowa, znajdzie się na to sposób, gdy się jest wychowańcem pana de Vauguyon!
 I wziąwszy króla pod rękę, wyprowadziła go do sąsiedniego pokoju.