Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1037

 — Nie jestem już ministrem, odrzekł Dumouriez.
 — Lecz na przedmieściach gromadzą się liczne tłumy.
 — Idź pan po rozkazy do króla.
 — Ależ to rzecz nagła.
 — Śpiesz się pan zatem!.. Król tylko co przyjął ich dymisję.
 — Pan de Romainvilliers pośpieszył do pałacu.
 Dnia siedemnastego rano, Dumouriez zobaczył wchodzących do siebie panów Chambonnas i Lajard. Przyjęli oni od niego w imieniu króla tekę ministerjum spraw zagranicznych i wojny, a ośmnastego, król oczekiwał na pana Dumouriez, aby ukończyć z nim ostatnią pracę o rachunkowości i wydatkach sekretnych.
 Gdy go zobaczono wchodzącego do pałacu, myślano, że przyjął na nowo miejsce i śpieszono mu winszować.
 — Panowie... odparł, strzeżcie się, nie mówicie z człowiekiem na nowo wchodzącym. Idę właśnie zdać rachunki.
 Opuszczono go natychmiast.
 W tej chwili woźny oznajmił, iż król oczekuje pana Dumouriez w swoim gabinecie.
 Król odzyskał spokój i całą swobodę. Czy spokój ten był dowodem hartu duszy, czy też tylko zwodniczej pewności siebie?...
 Dumouriez zdawszy rachunki powstał.
 — A więc, rzekł król, pośpieszysz pan teraz do armji marszałka Lucknera?...
 — Najjaśniejszy Panie, z rozkoszą opuszczam to straszne miasto, smucąc się tem tylko jedynie, że zostawiam Waszą królewską mość w niebezpieczeństwie.
 — W samej rzeczy... rzekł król z pozorną obojętnością, widzę grożące mi niebezpieczeństwo.
 — Najjaśniejszy Panie!... dodał Dumouriez, nie przemawiam we własnym interesie; nie należąc do Rady, nie odpowiadam za nic, ale przez przywiązanie do Waszej kró-