Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1051

tłum uważał, że ci ludzie mieli zupełną słuszność, tylko, ze zbyt długo czekać mu nakazywali. Chcieli jeść: był to okrzyk ogólny.
 Chleb staniał, ale nie było ani roboty, ani pieniędzy, nie było więc za co kupować chleba.
 Wstali wszyscy o piątej rano; wielu położyło się spać o głodzie; wybrali się w drogę z żonami i z dziećmi, z ta błogą nadzieją, iż król potwierdzi dekret i wszystko będzie dobrze.
 Król tymczasem wcale nie był usposobiony do tej myśli.
 Było gorąco, lud był spragniony.
 Głód, pragnienie i upał, powodują u psów wściekliznę.
 Biedny lud czekał i czekał.
 Zaczął jednakże wstrząsać kratami.
 Urzędnik magistratu wyszedł na podwórze Tuilleries i przemówił do zebranych.
 — Obywatele!... powiedział, pamiętajcie, że to mieszkanie króla, że wejście tu z bronią, byłoby gwałtem. Król chętnie przyjmie waszą prośbę, jeżeli będzie przedstawioną przez dwudziestu deputowanych.
 A więc deputowani, na których lud wyczekuje i którzy, jak sądził, są już od godziny u króla, wcale tam wpuszczeni nie zostali.
 Nagie posłyszano wielkie krzyki od wybrzeża.
 Santerre i Saint Huruge ciągnęli na koniach, Théroigne na swej armacie.
 — Co tam robicie przy tej bramie... zawołał Saint-Huruge, dlaczego nie wchodzicie?
 — Prawda... rzekli niektórzy z ludu, dlaczego nie wchodzimy?
 — Bo drzwi zamknięte, zauważono w tłumie. Théroigne skoczyła z armaty.
 — Kula, rzekła, zaraz drzwi wysadzi.
 Zatoczono armatę przed bramę.
 — Czekajcie! czekajcie!... zawołało dwóch urzędników magistratu, żadnych gwałtów!... otworzą wam bez tego.