Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1053

ROZDZIAŁ XVI.

W KTÓRYM KRÓL POZNAJE, IŻ NIE BĘDĄC JAKOBINEM, MOŻNA WŁOŻYĆ CZAPKĘ CZERWONĄ.

 Człowiekiem tym był doktór Gilbert.
 Zjawiał się on, że tak powiemy, perjodycznie w tych wielkich, gwałtowych zmianach rozgrywającego się dramatu.
 — Ah doktorze! Co się tam dzieje?... zapytali jednocześnie król i królowa.
 — Najjaśniejszy Panie, motłoch owładnął zamkiem i żąda widzenia się z tobą.
 — O!... zawołały razem królowa i księżna Elżbieta, nie opuścimy cię, Najjaśniejszy Panie.
 — Najjaśniejszy Panie!... rzekł Gilbert, czy zechcesz udzielić mi na godzinę praw, jakie przysługują kapitanowi statku podczas burzy?
 — Daję ci je, oświadczył król.
 Nagle komendant gwardji narodowej, Acloque, stanął na progu, blady, lecz zdecydowany bronić tronu, aż do ostatniej kropli krwi.
 — Panie!... zawołał Gilbert, oto król gotów jest iść za tobą, miej o nim staranie.
 Poczem zwracając się do króla, dodał;
 — Idź, Najjaśniejszy Panie, idź!
 — A ja! zawołała królowa, ja chcę pójść za mężem moim!
 — Ja za bratem;... dorzuciła księżna Elżbieta.
 — Idź, księżno, za bratem... rzekł Gilbert, lecz ty, Najjaśniejsza Pani, zostaniesz.
 — Panie!... zawołała królowa.