Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1055

 Marja-Antonina chciała dzieci sobą zasłonić.
 — Tak będzie dobrze... zawołał Gilbert rozkazująco, nie ruszajcie się!...
 Drzwi ustępowały już pod naciskiem, więc Gilbert zaraz je otworzył i rzekł:
 — Wejdźcie, obywatelki, królowa i dzieci jej, oczekują na was.
 Tłum, jak potok przez zerwaną tamę, wpadł do sali, tłum był rozszalały.
 — Gdzie jest austrjaczka!... gdzie pani Veto!... wrzasnęło pięćset głosów.
 Chwila była straszna!...
 Gilbert zrozumiał, że teraz tylko od Boga spodziewać się można pomocy.
 — Spokoju, Najjaśniejsza Pani!... rzekł do królowej, dobroci nie potrzebuję ci zalecać.
 Jakaś młoda kobieta z rozwianemi włosami, potrząsając pałaszem, piękna z oburzenia, a może i głodu, wyprzedzała inne.
 — Gdzie austrjaczka?... wołała, musi umrzeć z mojej ręki!...
 Gilbert wziął ją za ramię, przyprowadził do królowej i wyrzekł:
 — Oto jest!...
 — Czy ja zrobiłam ci co złego?... spytała królowa dźwięcznym głosem.
 — Nie, Najjaśniejsza Pani... odrzekła kobieta, zdziwiona słodyczą i majestatem królowej.
 — Dlaczego więc chcesz mnie zabić?...
 — Powiedziano mi, że ty naród gubisz... wyszeptała zmieszana dziewczyna, opuszczając pałasz ku ziemi.
 — Zwiedziono cię, moje dziecię. Jestem małżonką króla Francji, matką delfina, oto tego dziecka, patrzaj. Jestem francuską i nigdy już nie ujrzę mojej ojczyzny; we Francji tylko mogę być szczęśliwą, albo nią nie będę nigdzie. Byłam już szczęśliwą, gdyście mnie kochali...