Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1057

 I podał mu butelkę.
 — Nie pij, królu... rzekł ktoś zcicha, wino może być zatrute.
 — Pij, królu, odpowiadam za wszystko... wyrzekł Gilbert.
 Król wziął butelkę.
 — Za zdrowie narodu!... powiedział i wypił.
 Okrzyki: „Niech żyje król!“... rozległy się nanowo.
 — Najjaśniejszy Panie... wyrzekł Gilbert, nie masz już czego się obawiać, pozwól, abym wrócił do królowej.
 — Idź pan... szepnął król, ściskając mu rękę.
 W chwili, gdy Gilbert wychodził, Inard i Vergnaud nadchodzili.
 Opuścili zgromadzenie i pośpieszyli tu, ażeby obronić króla swą popularnością, lub w razie potrzeby, swojem ciałem.
 — Gdzie król?... zapytali.
 Gilbert wskazał go ręką i dwaj deputowani zakręcili ku niemu.
 Gilbert spokojniejszy, wracał do królowej.
 Wchodząc do sali, gdzie ją zostawił, rzucił wokoło bystrem okiem i odetchnął. Była na tem samem miejscu, a mały delfin tak jak jego ojciec, miał czerwoną czapkę na głowie.
 Z drugiego pokoju niezwykły hałas zwrócił uwagę Gilberta.
 To Santere zbliżał się tak hałaśliwie.
 — O!... o!... zawołał, wchodząc, więc to tu schroniła się austrjaczka?...
 Gilbert szybko zbliżył się ku niemu.
 — Panie Santerre... odezwał się.
 — A!... zawołał tenże uradowany, wszak to doktór Gilbert!...
 — Doskonale... odpowiedział Gilbert, pamiętam, iż jesteś jednym z tych, którzy mi otworzyli drzwi Bastylji. Pozwól, abym cię przedstawił królowej.
 — Królowej?... mnie królowej?... mruczał kolos.
 — Tak, królowej, odmawiasz pan?...