Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1069

 — Ha! wzniosły Dyogenesie, rzekł Chabot, zgaś twoją latarnię, znalazłeś człowieka!
 — Ułóżmy się zatem, rzekł Grangeneuve i niech się to stanie dzisiejszej nocy. Będę się przechadzał tam tutaj (znajdowali się wprost bram Luwru, w miejscu najbardziej odludnem i ciemnem). Jeżeli się lękasz, aby cię ręka nie zawiodła, uprzedź dwóch innych patrjotów, a po tym znaku poznasz mnie — to mówiąc, podniósł ręce w górę uderzycie mnie, a możecie być pewni, że padnę bez jęku.
 Chabot otarł pot z czoła.
 — Rano znajdą mego trupa, ty obwinisz dwór, a zemsta ludu dokona reszty.
 — Dobrze!.. rzekł Chabot, zatem tej nocy.
 I dwaj dziwni spiskowcy, podawszy sobie ręce, rozeszli się.
 Grangeneuve powrócił do domu, napisał testament, który datował z Bordeaux o rok wcześniej.
 Chabot poszedł na obiad do Palais-Royal, a po obiedzie zaszedł do nożownika i kupił nóż.
 Wychodząc stamtąd, zobaczył na afiszu, że panna Kandelja występowała, wiedział już, gdzie szukać Vergniauda.
 Wstąpił do teatru Komedji francuskiej, wszedł do loży pięknej aktorki i zastał tam zwykłe jej otoczenie: Vergniauda, Valmę, Cheniera, Dugazona.
 Grała w dwóch sztukach.
 Chabot pozostał do końca widowiska.
 Gdy po przedstawieniu Vergniaud zamierzał odwieźć artystkę do jej mieszkania, Chabot wsiadł za nim do powozu.
 — Czy masz mi co do powiedzenia? — spytał Vergniaud.
 — Tak, lecz nie obawiaj się, niedługo to potrwa.
 — Mów więc prędko.
 — Jeszcze nie czas.
 — Kiedyż więc?
 — O północy.
 Piękna Kandelja drżała, słuchając tej rozmowy.
 — Panie! — wyszeptała.