Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1070

 — Uspokój się pani, panu Vergniaud nic a nic nie zagraża, tylko ojczyzna go potrzebuje.
 Powóz zatrzymał się przed mieszkaniem aktorki.
 — Czy wejdziesz ze mną?... spytał Vergniaud.
 — Nie, ty ze mną pójdziesz.
 — Dokąd go pan zabierasz?... spytała Kandelja.
 — Niedaleko stąd, za kwadrans będzie wolny, bądź pani spokojną.
 Vergniaud uścisnął rękę pięknej kochanki, starając się ją uspokoić, i odddalił się z Chabotem przez ulicę Traversiere; przeszli Saint-Honoré, a na rogu ulicy de l’Echelle, Chabot położył rękę na ramieniu Vergniauda i wskazał mu człowieka, przechadzającego się samotnie pod murami Luwru.
 — Czy widzisz tego człowieka?... spytał Chabot.
 — Widzę.
 — To nasz towarzysz, Grangeneuve.
 — Cóż on tam robi?
 — Czeka, aby go zabito!
 — Aby go zabito?
 — Tak.
 — A któż go ma zabić?
 — Ja.
 Vergniaud spojrzał na Chabota, jak na warjata.
 — Przypomnij sobie Spartę, przypomnij sobie Rzym, rzekł Chabot i słuchaj.
 Tu opowiedział mu wszystko.
 Vergniaud, słuchając, spuścił głowę.
 Zrozumiał, jaka różnica zachodziła między nim, trybunem zniewieściałym, lwem zakochanym, a tym strasznym republikanem, który jak Decjusz, gotów był rzucić się w przepaść, aby jego śmierć zbawiła ojczyznę.
 — Dobrze, powiedział Vergniaud, potrzebuję trzech dni, aby przygotować mowę.
 — A po trzech dniach?