Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1071

 — Bądź spokojnym, rzekł Vergniaud, za trzy dni rozbiję bożyszcze, albo zginę!
 — Więc mam twe słowo Vergniaud?
 — Tak.
 — Słowo człowieka prawego?
 — Słowo republikanina!
 — Kiedy tak, to rzecz skończona, a teraz idź uspokoić swą kochankę.
 Vergniaud powrócił na ulicę Richelieu.
 Chabot zbliżył się do Grangeneuva.
 Ten, widząc nadchodzącego, oddalił się w najciemniejsze miejsce.
 Chabot poszedł za nim.
 Grangeneuve zatrzymał się pod samym murem, podniósł podług umowy ręce, a widząc, że Chabot stoi nieporuszony:
 — Co cię wstrzymuje? rzekł, uderz!
 — To już niepotrzebne... powiedział Chabot, Vergniaud będzie mówił.
 — Niech i tak będzie, odparł Grangeneuve, westchnąwszy; lecz zdaje mi się, że ten środek byłby pewniejszy.
 Co poradzić mogła monarchja, mając za przeciwników takich ludzi!