Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1092

 Dnia czwartego sierpnia Zgromadzenie potępia proklamację powstańczą sekcji Monconseil.
 Dnia piątego Gmina odmawia ogłoszenia dekretu.
 Nie dość, że król Paryża wypowiada wojnę królowi Francuskiemu, Gmina jeszcze staje w opozycji ze Zgromadzeniem.
 Wszystkie te wiadomości dochodziły marsylczyków. Mieli oni broń, ale nie mieli nabojów.
 Domagali się ich gwałtownie, lecz nie dostawali.
 Dnia czwartego wieczorem, w godzinę po otrzymaniu wiadomości, że Zgromadzenie potępiło akt powstania sekcji Monconseil, dwóch młodych marsylczyków udało się do merostwa.
 Zastali w biurze dwóch oficerów municypalnych: Sergenta i Panisa.
 — Czego chcecie?... spytali urzędnicy.
 — Nie wolno ich wydawać! — oświadczył Panis.
 — Nabojów! — odpowiedzieli młodzi ludzie.
 — Niewolno wydawać nabojów?... Ale godzina walki się zbliża, a my nie mamy czem jej podtrzymać!...
 Czy po to nas sprowadzono do Paryża, aby pozwolić nas wymordować?...
 Pierwszy z młodych marsylczyków wyciągnął z za pasa pistolet.
 Sergent uśmiechnął się ironicznie.
 — Co to, pogróżki, młodzieńcze!... rzekł, myślisz, że groźbami nastraszysz członków Gminy?...
 — Kto tu mówi o pogróżkach!... zawołał młody człowiek, ten pistolet nie dla ciebie przeznaczony, lecz dla mnie!...
 I przykładając broń do skroni, zawołał: Prochu!.. nabojów!... lub, słowo marsylczyka, że w łeb sobie wystrzelę!...
 Sergent miał imaginację artysty, a serce francuza: odczuł, iż ten krzyk młodego człowieka, był echem całej Francji.
 — Panie! rzekł do kolegi — jeżeli on się zabije, jego krew spadnie na nasze głowy!...