Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1096

 Gilbert spojrzał na królową i znalazł w całej osobie Marji-Antoniny takie jakieś rozradowanie i zadowolenie, że zadrżał. Wolałby ją widzieć bladą i zgnębioną, niż w tym stanie rozgorączkowania.
 — Najjaśniejsza pani, lękam się, że przybyłem zapóźno, albo w złą chwilę — wyrzekł.
 — A jakąż radę mógłbyś nam pan dać w tej chwili?
 — Najłatwiejszą do wykonania, Najjaśniejsza pani.
 — A więc?...
 — Radę ucieczki.
 — Ucieczki?...
 — Najjaśniejsza pani wie dobrze, że nigdy sposobność nie była dogodniejszą.
 — Zobaczymy.
 — Znajduje się w zamku około trzech tysięcy ludzi.
 — A więc, podług pańskiego zdania, co mamy zrobić z tymi ludźmi?
 — Otoczyć się nimi z królem i dziećmi, wyjść z Tuilleries w chwili, gdy się tego najmniej spodziewać będą, o dwie mile stąd wsiąść na koń i dotrzeć do Saillon w Normandji, gdzie Was czekają...
 — Wolę zgnieść powstanie raz na zawsze!
 — Oh! Najjaśniejsza pani, jakąż on miał straszną słuszność, gdy powiedział, żeś jest skazana!...
 — Kto taki, panie?
 — Człowiek, którego imienia nie śmiem wymówić, człowiek, który mówił już trzy razy z Waszą królewską mością.
 — Cicho!... rzekła, blednąc królowa, postaramy się, aby to było kłamstwem, fałszywem proroctwem.
 — Lękam się, Najjaśniejsza Pani.
 — Sądzisz pan, że nas będą atakować?
 — Wszystko każe się domyślać.
 — Czy myślą, że wejdą tu, jak dwudziestego czerwca?
 — Tuilleries nie jest fortecą.