Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1098

 Skoro tam weszli, Gilbert zobaczył, że przecinano galerję na szerokość dwudziestu stóp.
 — Widzisz pan?... rzekła królowa.
 Poczem zwracając się do oficera, dowodzącego robotami, spytała:
 — No i cóż, panie d‘Hervilly?
 — Niech nam tylko, Najjaśniejsza Pani, buntownicy zostawią 24 godziny czasu, a będziemy w porządku zupełnym.
 — Czy myślisz, panie Gilbert, że nam dadzą te 24 godziny?
 — Jeżeli co będzie, to dopiero 10-go sierpnia.
 — Dziesiątego?... piątek... to zły dzień na rozruchy, myślałam, że wybiorą sobie niedzielę.
 — Lękam się tego dnia! — odparł.
 — Chodź, doktorze, chcę ci jeszcze coś pokazać!
 I królowa krętemi schodami zeszła na parter pałacu.
 Był tu obóz rzeczywisty, obóz ufortyfikowany i broniony przez Szwajcarów. Wszystkie okna były zabarykadowane.
 Królowa zbliżyła się do pułkownika.
 — Co mówisz, panie Maillardot, o swoich ludziach? — spytała.
 — Że są gotowi umrzeć z rozkoszą za Waszą królewską mość.
 — Będą nas zatem bronić do ostatniego?
 — Gdy rozpoczną ogień, nie zaprzestaną go, aż na rozkaz wydany przez króla.
 — Słyszysz, doktorze?... Z zewnątrz pałacu wszystko nam nieprzychylne, wewnątrz wszyscy są nam wierni.
 — Pocieszające to, Najjaśniejsza Pani, ale bezpieczeństwem nie jest.
 — Grobowym jesteś, doktorze, czy wiesz o tem?
 — Wasza królewska mość zaprowadziła mnie, gdzie chciała, czy pozwoli odprowadzić się do siebie?
 — Chętnie, doktorze, lecz jestem zmęczoną, podaj mi ramię.