Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1099

 Gilbert skłonił się przed tak wysoką łaską, której królowa bardzo rzadko, naw>et swym najbliższym udzielała, szczególniej od czasu swych nieszczęść. Odprowadził ją do sypialni i tu Marja-Antonina usiadła w fotelu.
 — Najjaśniejsza Pani, rzekł Gilbert, zginając kolano, w imię twego męża królewskiego, w imię dzieci ukochanych, w imię twego własnego bezpieczeństwa, ostatni raz błagam Waszą królewską mość, użyj sił, jakie masz zgromadzone, nie do walki, lecz do ucieczki!
 — Będziemy walczyć, raczej śmierć niż ucieczka — odparła stanowczo.
 — Czy nic Waszą królewską mość nie odwiedzie od tego fatalnego postanowienia?
 — Nic a nic.
 I podała Gilbertowi rękę wpół do pocałowania, wpół czyniąc znak, aby powstał.
 Drzwi się otworzyły i wszedł odźwierny:
 Hrabia de Charny, rzekł, przybył w tej chwili i pyta, czy może złożyć uszanowanie Waszej królewskiej mości?
 Bladość królowej przybrała wyraz trupi, wyszeptała kilka słów niezrozumiałych.
 — Niech wejdzie!... niech wejdzie!... powiedział Gilbert, niebo go zsyła.
 Charny stanął w progu, w mundurze oficera marynarki.
 — Dowiedziałem się o niebezpieczeństwie, grożącem Waszej królewskiej mości i przybywam — rzekł Charny kłaniając się z uszanowaniem.
 — Najjaśniejsza pani!... zawołał Gilbert, posłuchaj tego, co ci powie pan de Charny; głos jego będzie głosem Francji!
 I skłoniwszy się z uszanowaniem królowej i hrabiemu, wyszedł, łudząc się ostatnią nadzieją.