Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1102

 W pól godziny przyszedł Robert po Dantona, aby szedł do ratusza.
 Obudzono go.
 — Niech idą, a mnie spać pozwolą... zawołał, jutro, jak będzie dzień...
 Robert z żoną poszli do domu.
 Za chwilę znów zadzwoniono.
 Pani Danton poszła otworzyć i wprowadziła wysokiego chłopca, około lat 20-tu, blondyna, w mundurze kapitana gwardji narodowej i z karabinem w ręku.
 — Pan Danton?... spytał.
 — Mój przyjacielu, wstań!... rzekła pani Danton, budząc męża.
 — A co?... jeszcze?... rzekł Danton.
 — Panie Danton!... odezwał się młodzieniec, czekają na pana.
 — Gdzie?
 — W ratuszu.
 — Kto mnie tam czeka?
 — Naczelnicy oddziałów, a w szczególności pan Billot.
 — Wściekły!... rzekł Danton. Powiedz pan Billotowi, że przyjdę...
 Pitoux, on to był bowiem, zaczekał chwilę, aby wyjść razem z Dantonem. Ten już nie zwlekał.
 Ucałował żonę i wyszedł z Pitoux.
 Żona westchnęła i zwiesiła głowę na fotel.
 Lucylla myślała, że płacze, lecz po chwili widząc, że się wcale nie porusza zbudziła męża i zbliżywszy się do pani Danton spostrzegła, że jest zemdloną.
 Pierwsze promienie słońca zaczęły się wciskać do okien, dzień zapowiadał się piękniej lecz jakby za nieszczęsną wróżbę, niebo było koloru krwi.