Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1104

 — Co robi król? — pytała ta ostatnia.
 — Spowiada się... odpowiedziała królowa z wyrażeni rozpaczy nie do opisania.
 W tejże chwili wszedł pan de Charny; był blady lecz zupełnie spokojny.
 — Czy można pomówić z królem, Najjaśniejsza Pani?
 — Królem ja jestem na chwilę, panie de Charny.
 Charny wiedział o tem lepiej, niż kto inny, jednak powtórzył zapytanie.
 — Możesz pan wejść do króla... rzekła, lecz wiem, że mu bardzo przeszkodzisz.
 — Rozumiem, król jest z panem Pétion, bo właśnie tu przybył.
 — Król jest ze spowiednikiem swoim.
 — W takim razie, Najjaśniejsza Pani... odpowiedział Charny, jako główny komendant pałacu, zdam raport Waszej królewskiej mości.
 — Dobrze panie, jeżeli sobie życzysz... odpowiedziała królowa.
 — Przedstawiam Waszej królewskiej mości stan rzeczywisty sił naszych. Żandarmerja konna, dowodzona przez panów Rulhiéres i Verdiére w liczbie 600 ludzi uszykowanych do boju stoi na wielkim placu Luwru; żandarmerja piesza pilnuje stajen. Oddział ze stu pięćdziesięciu ludzi został rozproszony i będzie stanowił w pałacu Tuluzy straż dla zabezpieczenia kasy nadzwyczajnej, kasy dyskontowej i skarbów. Oddział złożony z 30-tu tylko ludzi, stoi przy małych schodach króla, w dziedzińcu Książąt; 200-tu oficerów i żołnierzy starej gwardji konnej i pieszej; 100 młodych rojalistów, tyleż szlachty, około 400-stu zbrojnych zebrało się w sali owalnej i przyległych pokojach; 200-stu do 300-stu ludzi gwardji narodowej rozstawieni są w podwórzach i ogrodzie, nakoniec 1,500 Szwajcarów, stanowiących siłę główną załogi pałacu, zajęło różne posterunki a stoją u wielkiego przedsionka i wschodów, których są bronić obowiązani.