Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1107

 Ludwik XVI czekał Pétiona w tym samym pokoju, w którym tak go opryskliwie przyjął 21-go czerwca.
 Tym razem przyjął go lepiej.
 — A!... otóż jesteś, panie Pétion!.. — zawołał — jakiż jest stan Paryża?...
 Pétion zdał raport o stanie miasta.
 — Czy nic więcej nie masz mi pan do powiedzenia?...
 — Nie, Najjaśniejszy Panie... odpowiedział Pétion.
 Król bacznie przyglądał się merowi.
 — Nic więcej?... zupełnie nic?...
 Pétion roztworzył szeroko oczy, nie rozumiejąc, o co król tak nalega.
 Ze swej strony król czekał, aby Pétion podniósł rękę do oka, dla zrobienia znaku umówionego i okazania tym sposobem, że dzięki 200.000 franków, król mógł liczyć na niego.
 Oszukano więc króla; oszust, schował do kieszeni pieniądze!...
 Królowa weszła i właśnie w tej chwili, gdy król nie wiedział już, jakie zadać pytanie Pétionowi, a ten na nie oczekiwał;
 — No i cóż?... spytała cicho, czy do nas należy?...
 — Nie!... rzekł król, nie zrobił żadnego znaku.
 — Niech zatem będzie naszym jeńcem!...
 — Czy mogę oddalić się, Najjaśniejszy Panie?... zapytał Pétion.
 — Na Boga, nie wypuszczaj go!... zawołała królowa.
 — Nie panie, za chwilę będziesz wolnym, lecz mam jeszcze do pomówienia z tobą... dodał król, głos podnosząc, wejdź do tego gabinetu.
 Było to dla tych, którzy się w gabinecie znajdowali, oświadczeniem; „powierzam wam pana Pétiona, czuwajcie nad nim i nie wypuszczajcie go“.
 W gabinecie zrozumiano polecenie i otoczono Pétiona. Poznał on, iż jest więźniem.
 W gabinecie było ciasno i duszno.