Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/111

ROZDZIAŁ XVIII.

MIRABEAU.

 Gilbert widział, że musi stoczyć walkę, ale był przygotowany.
 — Mirabeau!... powtórzył — tak, Najjaśniejszy Panie, Mirabeau.
 Król zwrócił się do portretu Karola I.
 — Cobyś odpowiedział Karolu Stuarcie, spytał poetycznego płótna Van-Dycka, gdyby ci podczas trzęsienia ziemi pod twemi nogami, proponowano oprzeć się na Cromwellu?
 — Karol Stuart nie przyjąłby propozycji, rzekł Gilbert i dobrzeby zrobił, niema jednak podobieństwa między Cromwellem a Mirabeau.
 — Nie wiem z jakiej strony patrzysz na te rzeczy, doktorze, rzekł król. — Dla mnie niema stopnia zdrady; zdrajca mniejszy, czy większy, zawsze jest i będzie zdrajcą.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł Gilbert z szacunkiem ale i z niezwyciężoną stanowczością, ani Cromwell, ani Mirabeau nie są zdrajcami!
 — A czemże? — zawoła król.
 — Cromwell jest buntowniczym poddanym, Mirabeau szlachcicem niezadowolonym?
 — Niezadowolonym z czego?
 — Z wszystkiego, ze swojego ojca, który go zamknął w zamku d‘Iff i wieży Vincennes, z trybunału, który go skazał na śmierć, z króla, który nie poznał jego genjuszu i dotąd go nie poznaje.
 — Genjuszem męża politycznego, odparł żywo król — jest uczciwość.
 — Odpowiedź piękna, Najjaśniejszy Panie, godna Tytusa, Trajana lub Marka-Aureljusza, niestety doświadczenie zaprzecza jej słuszności.