Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1115

zawsze tylko jedność stanowili.
 — Przynieście delfina!... zawołała Marja Antonina do księżnej Elżbiety, może widok dziecka wzruszy tych gburów.
 Posłano po delfina.
 Król odbywał tymczasem dalej swój smutny przegląd i powziął nieszczęśliwą myśl zbliżenia się do artylerzystów.
 Popełnił błąd fatalny; prawie wszyscy artylerzyści byli republikanami.
 Gdyby król mową swoją potrafił zrobić wrażenie na ludziach, byłby to akt odwagi i mógłby podziałać. Lecz nie było nic pociągającego, ani w słowie, ani w rysach Ludwika XVI. Rojaliści spróbowali znów niefortunnego okrzyku: „iNiech żyje król“ i omało nie wywołali zatargu.
 Królowa odciągnęła króla.
 — Delfin! Delfin!... zawołało kilka głosów, niech żyje Delfin!
 Nikt nie powtórzył okrzyku, biedne dziecko przybywało nie w porę i, jak mówią w teatrze, chybiło swej roli.
 Król poszedł drogą ku pałacowi; był to prawdziwy odwrót, ucieczka prawie.
 Przybywszy do siebie, padł bez tchu na fotel.
 Królowa, pozostała przy drzwiach i wodziła oczyma wokoło, jakby szukając kogoś.
 Spostrzegłszy pana de Charny, opartego o ramę drzwi jej pokoju, podeszła ku niemu.
 — O panie!... rzekła, wszystko stracone!
 — Obawiam się tego, Najjaśniejsza Pani!... odrzekł Charny.
 — Czy możemy jeszcze uciekać?...\
 — Zapóźno już, Najjaśniejsza Pani!
 — Cóż więc nam pozostaje?
 — Umrzeć!... odpowiedział Charny, skłoniwszy się z uszanowaniem.
 Królowa westchnęła, i weszła do siebie.