Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1120

 — Co trzeba zrobić?
 — Otworzyć.
 Przesłano rozkaz odźwiernemu, który drzwi otworzył i uciekł co sił starczyło.
 Roederer znalazł się naprzeciw przedniej straży ludzi z pikami.
 — Moi przyjaciele!... odezwał się Roederer, żądaliście, aby otworzono drzwi parlamentarzowi, a nie całej armji; gdzie jest parlamentarz?
 — Oto jestem.... rzekł Pitoux swoim łagodnym głosem i z ujmującym uśmiechem.
 — Kto pan jesteś?
 — Kapitan Ludwik Anioł Pitoux, dowódca związkowych w Haramont.
 Roederer nie wiedział nic o związkowych w Haramont, lecz, że czas był drogim, nie uważał za stosowne wypytywać się o nic więcej.
 — Czego pan życzysz sobie?... spytał.
 — Żądam wolnego przejścia dla siebie i moich przyjaciół.
 — Przejścia! a to na co?
 — Ażeby blokować Zgromadzenie... Mamy dwanaście armat, lecz ani jedna nie wystrzeli, jeżeli zrobicie czego żądamy.
 — A czego żądacie?
 — Detronizacji króla.
 — Panie!... rzekł Roederer, to rzecz bardzo ważna!
 — Tak panie!... bardzo ważna, odpowiedział Pitoux ze swoją zwyczajną grzecznością.
 — Zasługuje przeto, aby się nad nią namyślić.
 — Naturalnie... odrzekł Pitoux.
 I patrząc na zegar zamkowy, dodał:
 — Jest trzy kwadranse na dziesiątą; dajemy wam kwadrans czasu. Jeżeli punkt o dziesiątej nie będziemy mieli odpowiedzi, zaczniemy atak.
 — Tymczasem pozwolisz pan, że zamkniemy drzwi napowrót, nieprawdaż?... powiedział Roederer.