Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1125

 — Padł on najpierwszy, obywatelu reprezentancie, a był to dzielny młodzieniec.
 — Tak, to był dzielny człowiek!... odpowiedział blednąc ten, którego tytułowano reprezentantem, tak, to był dzielny młodzieniec! i musi być okrutnie pomszczonym, panie Santerre!
 — Myślę, kochany Billot, rzekł Santerre, że w tak ważnej sprawie, trzeba przywołać na pomoc nie tylko odwagę lecz i doświadczenie.
 — Dobrze.
 — Proponuję przeto zdanie ostateczne dowództwa obywatelowi Westermanowi bo on jest prawdziwym generałem i przyjacielem obywatela Dantona, ofiaruję się być mu posłusznym jak prosty żołnierz.
 — Dobrze, — bylebyśmy co najprędzej wyruszyli.
 — Przyjmujecie dowództwo, obywatelu Westermanie?... zapytał Santerre.
 — Przyjmuję... odpowiedział lakonicznie prusak.
 — W takim razie prosimy o rozkazy.
 — Naprzód! krzyknął Westerman.
 I ogromna kolumna, zatrzymana na chwilę, ruszyła dalej.
 Biła jedenasta na zegarze Tuilleries, gdy jej przednia straż wchodziła przez ulicę Echelle i przez wybrzeże.