Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1127

 — I my również, mój panie; Szwajcarzy są żołnierzami w służbie króla, król żołnierzem w służbie monarchji.
 Roederer nie odpowiedział ani słowa.
 — Weberze, zawołała królowa, sprowadź mi którego z oficerów zamkowych, pana Maillardot, pana de la Chesnaye lub...
 Chciała powiedzieć: „pana de Charny“, lecz się powstrzymała. Weber wyszedł.
 — Gdyby Wasza królewska mość raczyła zbliżyć się do okna, mogłaby sama osądzić sytuację.
 Królowa z widocznym wstrętem postąpiła ku oknu, odsłoniła firanki i zobaczyła Karuzel a nawet podwórzec królewski, zapełniony ludźmi w piki zbrojnymi.
 — Boże mój!... zawołała, cóż ci ludzie tam robią?
 — Parlamentują, Najjaśniejsza pani.
 — Weszli aż na podwórzec zamkowy!
 — Musiałem zyskać na czasie, aby Wasza królewska mość mogła się namyślić.
 W tej chwili drzwi się otworzyły.
 — Wejdź! wejdź!... zawołała królowa, nie uważając do kogo mówi.
 Wszedł Charny.
 — Przybywam na rozkazy Waszej królewskiej mości.
 — A, to pan! nie potrzebuje się o nic pytać pana, gdyż przed chwilą powiedziałeś mi, że nam pozostaje....
 — Co podług pana de Charny, spytał Roederer, pozostaje?...
 — Umrzeć! rzekła królowa.
 — Zatem, Najjaśniejsza pani, lepszem jest to, co ja proponuję.
 — Oh! na moję duszę, nic nie wiem, westchnęła królowa.
 — Co pan proponuję?... spytał Charny.
 — Odprowadzić króla do Zgromadzenia.
 — Nie jest to śmierć, rzekł Charny, ale hańba!
 — Czy pan słyszysz?... zawołała królowa.