Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1147

 Czekała zatem.
 Charny mógł powrócić w przebraniu, mógł być ściganym i potrzebować uciekać natychmiast; konie więc były zaprzężone i jadły przy powozie.
 Konie i powóz czekały na pana, lecz Andrea wiedziała, że jakkolwiekby mu groziło niebezpieczeństwo, nie odjechałby bez niej.
 Godziny upływały.
 — Jeżeli jest gdzie ukryty... mówiła do siebie Andrea, nie będzie mógł wyjść przed nocą...
 — Czekajmy nocy!...
 Noc nadeszła, Charny się nie pojawił.
 W sierpniu noc zapada późno.
 O dziesiątej dopiero, Andrea straciła wszelką nadzieję, zarzuciła zasłonę na głowę i wyszła.
 Całą drogę spotykała gromady kobiet załamujących ręce w rozpaczy, gromady mężczyzn krzyczących;
 — Zemsta!...
 Przeszła pomiędzy pierwszemi i ostatnimi, boleść jednych, wściekłość drugich osłaniały ją zupełnie; zresztą dnia tego mężczyznom tylko nie przepuszczano.
 Kobiety, tak z jednej jak z drugiej strony, płakały tego wieczora.
 Andrea przybyła na plac Karuzelu, usłyszała proklamację uchwały Zgromadzenia narodowego.
 Dowiedziała się tyle tylko, że król i królowa byli pod opieką Zgromadzenia.
 Widziała oddalające się dwa, czy trzy wozy i zapytała co zabierają; powiedziano jej, że były to ciała pozbierane na placu Karuzelu i w dziedzińcu królewskim.
 Dopiero dotąd posunięto uprzątanie.
 Minęła dziedziniec pałacowy, wielką sień i weszła na schody.
 Wtedy to Pitoux, który jako kapitan dowodził strażą wielkiej sieni, zobaczył ją, poznał i poszedł za jej śladem.