Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1151

 Aż nagle skoczyła, jak gdyby ją wąż w serce ukąsił.
 Głos dobrze jej znany wymówił:
 — Najjaśniejsza Pani!...
 — Andrea.... krzyknęła Marja Antonina, wspierając się na łokciu, czego żądasz odemnie?...
 — Żądam, czego Bóg żądał od Kaina, gdy go zapytał: „Kainie, co z bratem uczyniłeś?“
 — Kain zabił swego brata, a ja... o! ja byłabym dała nietylko życie, ale dziesięć istnień, gdybym je miała, aby jego ocalić!
 Andrea się zachwiała; zimny pot wystąpił jej na czoło; zęby zadzwoniły.
 — Został więc zabitym?... zapytała a wysiłkiem.
 Królowa popatrzała na nią.
 — Czy sądzisz, że ja koronę moją opłakuję?... rzekła.
 I, pokazując jej skrwawione nogi, dodała:
 — Czy myślisz, że gdyby ta krew mają była, nie zmyłabym jej odddawna?
 Andrea pobladła śmiertelnie.
 — Więc wiesz, królowo, gdzie jest jego ciało?... szepnęła.
 — Niech mi tylko wyjść pozwolą, a poprowadzę cię... odpowiedziała.
 — Czekać cię będę na schodach. Najjaśniejsza Pani, rzekła Andrea.
 I wyszła.
 Pitoux oczekiwał przy drzwiach.
 — Panie Pitoux... przemówiła, jedna z przyjaciółek moich chce mnie poprowadzić do miejsca, gdzie jest ciało hrabiego de Charny, jest to jedna z towarzyszek królowej: czy może iść ze mną?
 — Dobrze!... odpowiedział Pitoux... lecz tylko pod tym warunkiem, że odprowadzę ją, skąd wyszła.
 — Odprowadzisz ją pan, panie Pitoux.
 — Dobrze zatem.