Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1153

 Nastąpiła chwila milczenia, jak gdyby się Andrea wahała.
 — Tak, odrzekła nakoniec... bo jutro będę już przy nim!
 Królowa wyciągnęła z zanadrza złote nożyczki, które tam ukryła, jak się ukrywa sztylet, by go użyć za broń przeciwko sobie w niebezpieczeństwie.
 — A zatem... powiedziała prawie błagalnie, podając Andrei nożyczki.
 Andrea wzięła je, odcięła pukiel włosów z głowy zabitego, poczem oddała królowej pukiel i nożyczki.
 Marja-Antonina schwyciła rękę Andrei i przycisnęła do niej usta.
 Andrea krzyknęła i wyrwała rękę, jak gdyby usta Marji-Antininy były rozpalonem żelazem.
 — O!... szepnęła królowa, rzucając ostatnie wejrzenie na trupa, kto może powiedzieć, która z nas dwóch więcej go kochała?...
 — O mój ukochany Olivierze!... szepnęła znów Andrea... mam nadzieję, iż teraz wiesz przynajmniej, że to ja kochałam cię więcej!
 Królowa wracała już do swego pokoju, zostawiwszy Andreę z ciałem męża, na które, przez małe okratowane okienko, rzucał światło słaby promień księżyca.
 Pitoux, nie wiedząc z kim ma do czynienia, odprowadził Marję-Antoninę, poczem uwolniony z odpowiedzialności wobec szyldwacha, wyszedł na taras, by zobaczyć, czy czterej ludzie, o których prosił Dezyderjusza Maniquet, byli już na miejscu.
 Czekali już.
 — Chodźcie!... powiedział Pitoux.
 Weszli.
 Pitoux, świecąc sobie pochodnią, odebraną z rąk królowej, poprowadził ich do gabinetu, gdzie Andrea siedziała wpatrzona w bladą, lecz piękną zawsze twarz swego małżonka.
 Ujrzawszy światło pochodni, hrabina podniosła oczy.