Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1168

 — Ci, którzy przyszli żądać morderstw, powiada Chaudieu, nie są przyjaciółmi ludu; to tylko jego pochlebcy. Chcą inkwizycji, ale ja będę się temu opierał choćby kosztem mego życia!
 Po petycjach następują groźby.
 Z kolei przychodzą sekcjoniści i mówią:
 — Jeżeli w ciągu dwóch lub trzech godzin, przewodnicząsy w sądzie przysięgłych, nie będzie zamianowany — i jeżeli sądy nie zaczną działać, wielkie nieszczęścia spadną na Paryż!
 Zgromadzenie uległo tej ostatniej pogróżce i uchwaliło utworzenie trybunału nadzwyczajnego.
 17-go żądanie było przedstawione.
 19-go trybunał był już ustanowiony.
 20-go trybunał zaczął być czynnym i skazał na śmierć jednego rojalistę.
 21-go wieczorem skazany dnia poprzedniego ścięty został przy świetle pochodni na placu Karuzelu. Wrażenie tej pierwszej egzekucji było straszne, tak, straszne, że sam nawet kat znieść go nie mógł.
 W chwili gdy pokazywał ludowi głowę tego pierwszego skazańca, który miał otworzyć tak szeroką drogę wozem pogrzebowym, sam kat wydał okrzyk, upuścił na bruk głowę i upadł.
 Pomocnicy go podnieśli; ale już nie żył...