A tymczasem król spiskuje z nieprzyjacielem, i z Temple, gdzie go zamknięto, koresponduje z prusakami i austrjakami; szlachta idzie przeciw ludowi, pod przywóctwem ksiąkąt; księża buntują.
Z głębi więzień, gdzie ich zamknięto, rojaliści klaszczą w ręce na wiadomość o klęskach Francji; wiadomość o prusakach w Longwy wywołała okrzyki radości w Temple i w Opactwie.
Danton wstępuje na trybunę w Zgromadzeniu, wstrząsa swoją lwią grzywą i wyciąga silną rękę, która 10-go sierpnia skruszyła drzwi w Tuileries.
— Trzeba zapału w całym narodzie, aby odeprzeć nieprzyjaciół — powiada. Dotąd mieliśmy tylko wojnę udaną; odtąd mowy nie powinno być o tak nędznej igraszce. Potrzeba, aby wszystek lud powstał i z całą siłą rzucił się na nieprzyjaciela; potrzeba też uwięzić wszystkich spiskujących i przeszkodzić im, aby nam nie szkodzili. I Danton żądał pospolitego ruszenia, rewizji domów i kary śmierci na każdego, ktoby śmiał przeszkadzać czynnościom rządu, tymczasowego. Otrzymał wszystko, czego żądał.
Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1172
Ta strona została przepisana.
