Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1178

 — Poszukajcie no jeszcze!... — powiedział Pitoux, którego największą cnotą była cierpliwość.
 Szukano znowu, ale i tym razem bez skutku. Pan Beausire triumfował.
 — Idź pani... — oświadczył Pitoux, jesteś wolnym!...
 Beausire skłonił się poufale i odszedł.
 Pitoux szukał wzrokiem Maillarda, ale go już nie było.
 — Czy widzieliście pana Maillard?... zapytał.
 — Zdaje mi się, że powrócił na górę, rzekł jeden z żołnierzy.
 — Miałeś słuszność, bo schodzi oto właśnie.
 Maillard szedł w istocie z góry, przeskakując naraz po parę schodów był za chwilę w przedsionku.
 — No... — zapytał, znaleźliście co?...
 — Nie, odrzekł Pitoux.
 — Ja zatem byłem szczęśliwszy, znalazłem pudełko.
 — Nie mieliśmy więc słuszności.
 — Przeciwnie, mieliśmy najzupełniejszą.
 I Mallard, otworzył pudełko i wyciągnął złotą oprawę, ogołoconą z kosztownych kamieni.
 — Hę, co to ma znaczyć... zapytał Pitoux.
 — To znaczy, że ptaszek przewidywał co go spotka, powyciągał więc djamenty, a oprawę z pudełkiem porzucił w gabinecie w którym go znalazłem.
 — A cóż się stało z brylantami?...
 — Musiał je ukryć jakimś sposobem.
 — W którą się stronę udał?... zapytał Maillard.
 — Skręcał na nadbrzeże.
 — Bądź zdrów — kapitanie.
 I wyciągając swoje długie nogi, puścił się w pogoń za panem Beausire.
 Pitoux pozostał zdumiony i rozmyślał jeszcze nad szczególniejszym wypadkiem, gdy zdało mu się, iż zobaczył zbliżającą się hrabiny de Charny. Następnie zaszły wypadki, przedtem już przez nas opowiedziane i których nie uważaliśmy za stosowne łączyć z ostatnim rozdziałem.