Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1182

 — Naturalnie, wszak to podobieństwo historyczne.
 — Nie rozumiem.
 — Czyż nie przypominasz sobie słynnej historji naszyjnika?...
 — O!.. alboż dozorca w Chatelet może o czemś podobnem zapomnieć!...
 — To musisz pamiętać pewną Nicolinę Legay, znaną pannę Oliwję?...
 — A!... a!... tak, tak!.. Ta, która przy kardynale Rohan grała rolę królowej, nieprawdaż?
 — I żyła z pewnym hultajem, łotrem i szpiegiem, nazwiskiem Beausire.
 — Co? — zawołał Maillard — jak gdyby go wąż ukąsił.
 — Nazwiskiem Beausire — powtórzył aptekarz.
 — I to tego Beausirea nazywa swym mężem? — zapytał Maillard.
 — Tak.
 — I to dla niego przyszła po lekarstwo?...
 — Hultaj musiał się objeść.
 — Lekarstwo przeczyszczające? mówił dalej Maillard, jak człowiek na tropie doniosłej tajemnicy, nie mogąc od niej oderwać myśli.
 — Lekarstwo przeczyszczające, tak.
 — A!... zawołał Maillard, uderzając się w czoło, mam go. Jeżeli się dowiem, gdzie mieszka.
 — Toż ja wiem... Przy ulicy Żydowskiej pod numerem 6.
 — To stąd blisko?
 — O dwa kroki.
 — A to mię wcale nie dziwi.
 — Co?
 — Że mały Tosio ukradł matce dwa sous.
 — Jakto... nie dziwi cię?
 — Nie, wszak to syn Beausire’a?
 — Jego żywy portret.
 — Niedaleko jabłko pada od jabłoni! No, mój drogi —