Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1188

ROZDZIAŁ XLIII.

NOC Z 1-go NA 2-gi WRZEŚNIA.

 Gilbert wychodził właśnie, gdy na progu mieszkania dostrzegł człowieka owiniętego płaszczem. w kapeluszu z szerokiem rondem, osłaniającem czoło. Gilbert cofnął się trochę: w ciemnościach i w takich czasach każdy zdawał się być nieprzyjacielem.
 — To ja, Gilbercie — powiedział głos przyjazny.
 — O!... — odpowiedział Gilbert — szedłem właśnie do ciebie.
 — Domyślałem się tego i dlatego przychodzę; ja wobec wypadków, jakie się rozgrywają, nie wynoszę się na wieś, jak pan Robespierre.
 — Cieszy mnie, że cię widzę, bo myślałem, że cię nie zastanę. No, ale wejdźże, proszę!...
 — Jestem. Czego żądasz?... — zapytał Cagliostro, idąc za Gilbertem do najodleglejszego pokoju doktora.
 — Wiesz, co się dzieje?...
 — Chcesz powiedzieć, co się dziać będzie, gdyż w te; chwili nic się nie dzieje.
 — Przygotowuje się coś strasznego, nieprawdaż?...
 — To straszne, staje się czasem niezbędnem.
 — Mistrzu!... — zawołał Gilbert — gdy wymawiasz podobne wyrazy, ze swym nieubłaganym spokojem, dreszczem mnie przejmujesz...