Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1191

 — Masz, mój synu, idź do Dantona i żądaj od niego, czego chcesz.
 Gilbert powstał zkolei.
 — A potem — zapytał Cagliostro co myślisz czynić?...
 — Po czem?..
 — Po dniach, które przyjdą, gdy na króla kolej nadejdzie.
 — Myślę... — rzekł Gilbert — zostać jeżeli mi się uda członkiem Konwencji i opierać się z całej mocy skazaniu Ludwika XVI.
 — Rozumiem.... — szepnął Cagliostro. — Czyń, co ci nakazuje sumienie, ale jedno mi przyrzeknij.
 — Co takiego?...
 — Był czas, w którym byłbyś mi wszystko przyrzekł bez żadnych warunków. Gilbercie.
 — W owym czasie, nie mówiłeś mi, że lud uzdrawia się przez zabójstwo, naród przez morderstwo.
 — Niechże i tak będzie... Przyrzecz mi otóż Gilbercie, że skoro król zostanie osądzony i stracony, pójdziesz za moją radą.
 Gilbert podał mu rękę.
 — Każda rada od ciebie pochodząca, mistrzu, będzie mi drogą, — odpowiedział.
 — I zastosujesz się do niej?...
 — Przysięgam, jeżeli tylko zgadzać się będzie z mojem sumieniem.
 — Jesteś niesprawiedliwym, Gilbercie — rzekł Cagliostro — nieraz ci usługi moje ofiarowywałem, a czy żądałem czego kiedykolwiek?...
 — Nie, mistrzu, i teraz jeszcze wyświadczyłeś mi łaskę, droższą mi nad własne życie.
 — Genjusz Francji, której jesteś jednym z synów najszlachetniejszych, niechaj cię prowadził...
 Cagliostro wyszedł, Gilbert pośpieszył za nim. Fiakr czekał jeszcze, doktór wsiadł doń i kazał się zawieść do ministerjum sprawiedliwości, do Dantona.