Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1196

 — Aha!... — powiedział tenże — przybywasz z jego poręki, a zatem czego życzysz sobie?
 — Uwolnienia kobiety zamkniętej w Opactwie.
 — Nazwisko jej?
 — Hrabina de Charny.
 Danton wziął papier i napisał rozkaz uwolnienia.
 — Oto jest — powiedział — czy masz jeszcze kogo do ocalenia? Chciałbym ocalić wszystkich tych nieszczęśliwych!
 Gilbert skłonił się życzliwie.
 — To już wszystko, czego pragnąłem — powiedział.
 — Idź więc, panie Gilbercie, a jeżeli będziesz mnie jeszcze kiedy potrzebował, przyjdź do mnie wprost, bez żadnego pośrednictwa; będę się czuł szczęśliwym, jeżeli potrafię uczynić co dla ciebie.
 Odprowadzając go do drzwi, szepnął jeszcze:
 — O! gdybym choć na dwadzieścia cztery godzin miał opinję uczciwego, jak ty, człowieka, panie Gilbercie...
 Potem zamknął drzwi za doktorem, westchnął głęboko i otarł pot z czoła.
 Z papierem, który mu wracał życie Andrei, Gilbert udał się do Opactwa.
 Nadzorca więzienia nie robił żadnych trudności i rozkazał zaprowadzić doktora do hrabiny.
 Gilbert poszedł za klucznikiem, wdrapał się na trzecie piętro po wąskich i krętych schodach i wszedł do celi, słabo lampką oświetlonej.
 Przy stole siedziała kobieta, blada jak marmur, w żałobnych szatach — i czytała coś z książki oprawionej w safjan ze srebrnym krzyżem na wierzchu. Obok dogasał ogień na kominku.
 Pomimo szmeru otwierających się drzwi, nie podniosła oczu; Gilbert przybliżył się do niej, lecz i teraz jeszcze nie podniosła wzroku, zdawała się być zatopioną w czytaniu, czyli raczej w myślach, bo Gilbert stał przed nią dwie lub trzy minuty, nie widząc, by kartę przewróciła.