Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1197

 Dozorca zamknął drzwi za Gilbertem i pozostał aa zewnątrz.
 — Pani hrabino... — odezwał się doktór nakoniec.
 Andrea podniosła oczy i przez chwilę patrzała nie widząc; myśli zamgliły jej wzrok, nie widziała człowieka stojącego przed sobą i powoli dopiero jej wejrzenie się rozjaśniło:
 — A! to ty, panie Gilbercie!... szepnęła. Czego żądasz odemnie?
 Gilbert skłonił się z uszanowaniem.
 — Przychodzę po panią, powiedział.
 — Po mnie?... — zapytała Andrea zdziwiona, a dokąd chcesz! mnie pan poprowadzić?
 — Gdzie pani rozkażesz: jesteś wolną.
 I podał jej rozkaz uwolnienia, podpisany przez Dantona.
 Przeczytała ten rozkaz, lecz zamiast go oddać doktorowi rozdarła swoje uwolnienie na cztery kawałki i rzuciła je w ogień.
 Gilbert krzyknął.
 — Panie Gilbercie... — podjęła Andrea, — ja chcę umrzeć!
 Doktór jęknął.
 — Żądam tylko od ciebie, abyś starał się odszukać moje ciało i ocalił je od zniewag, których za życia ujść nie mogło... Hrabia Charny spoczywa w grobach swego zamku Boursonne, tam spędziłam jedyne szczęśliwe dni mego życia, tam pragnę spocząć obok niego.
 — Dobrze, powinnienem ci być posłusznym pod każdym względem. Odchodzę, lecz nie jestem zwyciężonym.
 — Nie zapominaj pan o ostatniem życzeniu mojem, rzekła Andrea.
 — Jeżeli cię nic ocalę, mimo twej woli, hrabino, będzie ono spełnione, dodał Gilbert.\
 I skłoniwszy się raz jeszcze, wyszedł.