Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1211

 Ale Andrea, uszedłszy z dziesięć kroków, podczas gdy Gilbert wychylony z okienka patrzał za nią przez kraty, przystanęła:
 — Niech żyje król! — zawołała. — Niech żyje królowa! Hańba dziesiątemu sierpnia!
 Spostrzegł jak błysnęło ostrze szabli; lecz szybkie to błyśnięcie znikło w piersiach Andrei!
 Przybył na czas, by pochwycić w swe ramiona upadającą kobietę. Andrea zwróciła na niego wzrok przygasły i poznała go.
 — Wszak powiedziałam ci, że umrę mimo twej woli — szepnęła.
 Poczem głosem zaledwie zrozumiałym, dodała:
 — Kochaj Sebastjana za nas oboje!
 I słabiej jeszcze:
 — Przy nim, nieprawdaż?... przy moim Olivierze, przy moim małżonku... na wieczność!
 I skonała.
 Gilbert wziął ją na ręce i uniósł z ziemi.
 Pięćdziesiąt obnażonych i zakrwawionych ramion wyciągnęło się przeciw niemu.
 Ale Maillard ukazał się za nim, wzniósł rękę nad jego głową i powiedział:
 — Przepuścić obywatela Gilberta, unosi on ciało biednej obłąkanej kobiety, zabitej przez omyłkę.
 Rozstąpiono się i Gilbert przeszedł pomiędzy siepaczami. Żaden z nich nie śmiał stanąć mu na drodze, tak wszechwładnem było słowo Maillarda nad tłumem.