Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1216

 — Bądź pani posłuszną, chcemy cię ocalić — rzekł.
 — A zatem odejdźcie, abym się ubrać mogła...
 Dwaj ludzie usunęli się, a pani de Navarre pomogła jej się ubrać, czyli raczej ubrała ją sama.
 W dziesięć minut gwardziści powrócili.
 Księżna była gotowa, tylko tak jak powiedziała nie miała siły iść z nimi; biedna kobieta drżała na całem ciele. Oparła się na ramieniu gwardzisty, który do niej przemawiał i tak zeszła ze schodów.
 Stanąwszy w bramie, znalazła się nagle przed krwawym trybunałem. Przewodniczył mu Hebert.
 Na widok tych ludzi z zakasanemi rękawami, na widok tych katów zakrwawionych, zemdlała.
 Trzy razy zapytywana, mdlała za każdym razem i nie była w stanie odpowiedzieć.
 — Ależ chcę panią ocalić! — szepnął jej znów zcicha człowiek, który już raz zrobił jej nadzieję.
 Obietnica ta dodała nieco sił nieszczęśliwej.
 — Kto jesteś? — zapytał Hebert.
 — Marja-Ludwika z linji Sabaudzkiej, Carignan, księżna de Lamballe.
 — Tytuł twój?
 — Ochmistrzyni domu królowej.
 — Czy wiedziałaś pani o spiskach dworu z 10-go sierpnia?
 — Nie wiem. czy były jakie spiski dziesiątego, ale jeżeli były, nie słyszałam o nich.
 — Zaprzysięgnij równość, wolność, nienawiść dla króla, nienawiść dla królowej i monarchizmu.
 — Zaprzysięgnę z łatwością dwa pierwsze, lecz nie mogę zaprzysiąc tego, czego nie mam w sercu.
 — Przysięgnijże pani! — szepnął jej gwardzista, lub zginiesz!
 Księżna rozpostarła ręce i, chwiejąc się, postąpiła instynktownie do bramy.
 — Przysięgnijże! — szepnął jej znów jej protektor.