Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1219

zbrodniarze, ci mordercy, siepacze, nie śmieli przekroczyć tej wstęgi!...
 Zażądali, aby wpuszczono do Temple szesciu łotrów, a między nimi trzech z kawałkami ciała, aby im pozwolono obejść wokoło wieży, dla pokajania królowej szcząków zakrwawionych.
 Przyzwolono bez żadnych dyskusyj.
 Król siedział i udawał, że gra z królową w tryszaka. Zbliżając się do siebie pod pozorem gry, więźniowie mogli przynajmniej zamienić ze sobą swobodnie słow kilka.
 Nagle król spostrzegł, że jeden z urzędników municypalnych zamknął drzwi z pośpiechem i skoczył do okna, by spuścić zasłonę.
 Był to Danjou, były seminarzysta, olbrzym, nazywany Księdzem sześciostopowym, z powodu wielkiego wzrostu.
 — Co to się stało? — zapytał król.
 Danjou, korzystając z tego, że królowa tyłem była odwrócona od niego, dał znak ręką królowi, ażeby nie pytał.
 Krzyki, obelgi, groźby, dochodziły do pokoju mimo drzwi i okien zamkniętych; król zrozumiał, że się działo coś strasznego; położył rękę na ramieniu królowej, aby ją zatrzymać na miejscu.
 W tej chwili zastukano do drzwi i Danjou mimo chęci musiał otworzyć.
 Stukali oficerowie gwardji i municypalni.
 Panowie — zapytał król — czy rodzina moja jest bezpieczną?
 — Zupełnie — odrzekł człowiek w ubraniu gwardzisty z podwójnemd szlifami, — ale rozeszła się wieść że niema już nikogo w wieży, i że wszyscy jesteście uwolnieni. Pokaż się pan w oknie, aby lud uspokoić.
 Król nie wiedząc co się działo, nie widział potrzeby opierania się tej radzie.
 Chciał postąpić do okna, ale go Danjou powstrzymał.
 — Nie czyń tego, Najjaśniejszy Panie! — zawołał.
 I, zwracając się do gwardzistów narodowych, dodał: