Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1220

 — Lud powinien więcej mieć zaufania do swych urzędników.
 — A więc — oświadczył człowiek ze szlifami — to jeszcze nie wszystko, chcą, aby ten pan przyszedł do okna zobaczyć głowę i serce księżnej de Lamballe. Przynieśli je tu, aby wam pokazać, jak lud obchodzi się ze swymi tyranami. Radzę ci zatem, mój panie — dodał, zwracając się do Ludwika XVI — pokazać się w oknie, jeżeli nie chcesz, aby ci to wszystko tutaj przyniesiono.
 Królowa krzyknęła i padła zemdlona na ręce pani Elżbiety i córki.
 — Ah! — powiedział król — mogłeś pan oszczędzić królowej tej strasznej wiadomości!
 I pokazując mu grupę trzech kobiet, dodał:
 — Widzisz pan, co uczyniłeś!
 Człowiek wzruszył ramionami i wyszedł.
 O szóstej stawił się sekretarz Petiona. Przyszedł on wyliczyć królowi dwa tysiące pięćset franków. Widząc, że królowa stoi nieruchoma, myślał, że było to przez uszanowanie dla niego i był łaskaw prosić ją, aby usiadła.
 „Matka moja stała, powiada w pamiętnikach swych córka królewska (Madame Royale), bo od tej straszliwej sceny pozostała nieruchomą, nie wiedziała, co się koło niej dzieje. Przestrach zmienił ją w posąg“.