Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1231

przyszłości? Kto głównym autorem, przyszłym kierownikiem młodej rzeczypospolitej?
 Vergniaud.
 Przy końcu obiadu napełnił on szklankę i powstał:
 — Przyjaciele! rzekł, wznoszę toast.
 Wszyscy powstali również.
 — Za trwałość rzeczpospolitej!
 — Za trwałość rzeczpospolitej! — powtórzyli wszyscy.
 Miał ponieść szklankę do ust:
 — Zaczekaj! — zawołała pani Roland.
 Miała u boku świeżą różę, zaledwie co rozwiniętą, tak jak nowa era, w którą wchodzono; wzięła ją, i niby Atenka w czarze Peryklesa, umaczała w szklance Vergniauda.
 Vergniaud, uśmiechnął się smutnie, wypróżnił szklankę i, pochylając się do ucha Barbaroux, powiedział.
 — Lękam się, aby ta wielka dusza nie myliła się jednakże. Nie listki róży ale raczej gałązki cyprysu trzebaby umaczać dzisiejszego wieczora w naszem winie. Pijąc na cześć rzeczpospolitej której nogi pływają we krwi wrześniowej Bóg wie, czy nie pijemy za śmierć naszą!... Ale mniejsza o to! — dodał, spoglądając ku niebu, choćby to wino miało być krwią moją, wypiłbym je za dobro ogółu.
 — Niech żyje rzeczpospolita! powtórzyli chórem biesiadnicy...
 W chwili gdy Vergniaud wznosił ten toast, a biesiadnicy odpowiadali okrzykami: „Niech żyje rzeczpospolita“, zabębniono naprzeciw Temple, gdzie zapanowało milczenie.
 Wtedy w pokojach swoich, których okna były roztwarte, król i królowa mogli usłyszeć gwardzistę, jak głosem silnym i donośnym ogłaszał zniesienie władzy królewskiej i ustanowienie rzeczpospolitej.